1. Home
2. Wat doen wij?
3. Israel vertelt over racisme

Israel vertelt over racisme

In Roeselare moet iedereen zich thuis kunnen voelen.

De roots van Israel ligen in de Dominikaanse Republiek. Hij studeert marketing aan de hogeschool en houdt enorm van muziek. Het is zijn droom om later zijn eigen muzieklabel op te starten. Israel is ook local hero bij #HACKtrack in HACKpand, de jongerenwerking van ARhus. Hij geeft er workshops aan jongeren die muziek willen leren produceren. In dit interview getuigt hij over racisme.

Was je zelf ooit het slachtoffer van racisme?

Israel: "Ja, al sinds ik een kleine jonge was, krijg ik te maken met vooroordelen over mijn huidskleur. In het tweede middelbaar veranderde ik van school omdat het racisme me teveel werd, maar daar ging het van kwaad naar erger. Het begon met grove opmerkingen zoals 'ga terug naar je eigen land' of 'je bent anders dan de rest'. Daarna kwam er ook fysieke agressie aan te pas.

Naarmate ik ouder werd vond ik een uitlaatklep in muziek. Het gaf me een goed gevoel over mezelf als bleek dat ik talent had en jongeren naar me begonnen op te kijken. Meer en meer mensen leerden die kant van mezelf kennen. Zo begonnen ze naar me op te kijken. Toen is het racisme door leeftijdsgenoten veel verminderd.

Maar in het dagelijkse leven is het zeker niet verdwenen. Ik krijg nog altijd opmerkingen die me kwetsen. Zo zei iemand in de winkel eens: 'Niets stelen he, bruine!'. Het was blijkbaar als grap bedoeld. Maar als je zo'n dingen herhaaldelijk hoort, wordt je er telkens aan herinnerd dat je anders bent."

Denk je dat, door dat soort opmerkingen, jongeren een negatief zelfbeeld krijgen?

Israel: "Ja, inderdaad. Ik had vroeger soms het gevoel dat ik liever wit zou zijn, want dan krijg je minder commentaar."

Werd er op school over racisme gesproken?

Israel: "Er werd zeer weinig gesproken over racisme. Wanneer ik racistische verwijten naar mijn hoofd geslingerd kreeg door andere leerlingen, reageerden leerkrachten vaak niet of ze gaven slechts een kleine sanctie. Er werd nooit in gesprek gegaan over waarom zo'n uitspraken kwetsen en niet getolereerd kunnen worden. Meisjes met een hoofddoek kregen vaak te doren 'Doe je hoofddoek af, je bent hier in België'. Ook van leerkrachten zelf kreeg ik al racistische opmerkingen. Een leraar vroeg aan een andere leerling 'Hoe heet die zwarte jongen eigenlijk?' terwijl ik erbij stond. Veel mensen begrijpen de impact van zo'n uitspraken niet."

Kreeg je hulp van omstaanders toen je het slachtoffer was van racistische opmerkingen of fysiek geweld?

Israel: "Dat is een probleem. Anderen zijn meestal bang om te reageren. Ze willen er zelf niet bij betrokken worden. Toen ik fysiek aangevallen werd, reageerden mijn vrienden niet. Dat vond ik heel jammer en ik voelde me in de steek gelaten. Je hebt het gevoel dat ze je accepteren, maar wanneer het erop aankomt, helpen ze je niet."

Hoe reageren andere mensen volgens jou het best op racisme?

Israel: "Als het over een kleine, onbewuste opmerking gaat, dan reageer ik daar zelf op. Maar als het over grove taal of agressie gaat, dan zou steun van andere mensen helpen. Dan sta je er niet alleen voor. En zo krijgt iedereen het signaal dat dit gedrag niet kan."