Het verhaal van Miel
Miel (17) wist al vroeg dat hij zowel op jongens als op meisjes valt, wat hem vaak onzeker maakte.
"Al sinds ik een jaar of 10 was, besefte ik dat ik niet enkel op meisjes val. Toch hield ik dat nog een jaar of 5 voor mezelf, omdat ik bang was voor de reacties. Ik wist wel dat mijn ouders helemaal geen probleem zouden maken van mijn geaardheid, maar toch maakte mijn hoofd de kronkel dat ze mij niet zouden accepteren. Over mezelf praten vind ik sowieso niet evident, en ik begin al snel te piekeren. 'Wat als ze er toch een probleem van maken?' Een gekke gedachte, want ik weet nochtans dat ze me altijd steunen."
"Zelf zou ik nooit over mijn seksuele oriëntatie beginnen, maar als iemand ernaar vraagt zal ik eerlijk antwoorden. Mijn vrienden weten dat ik bi ben, voor hen maakt dat helemaal niet uit. Dat neemt niet weg dat ik me vaak onzeker voel, hoewel dat de laatste tijd al fel verbeterd is. Mijn psychologe speelt daarbij zeker een belangrijke rol. Zij helpt me al jaren, en we legden samen al een heel parcours af. Ik heb de neiging om teveel in mijn eigen hoofd te zitten. Als het moeilijk gaat, beland ik dan in een negatieve spiraal van piekeren. De psychologe kan me daaruit halen, en samen zetten we stappen vooruit. Ze leerde me ook dat het niet erg is om af en toe terug een stap achteruit te zetten, daar kan je alleen maar uit leren."
